Nee, we halen je niet op.

"Nee, we halen je niet op", zeg ik. Hartverscheurend gesnik, gesmeek en pure angst zoeken linea recta hun weg naar mijn moederhart via de telefoon. Ik wrijf in mijn ogen om ze open te houden. Het is 01:45 in de nacht. "Ik hang nu op. Dag lieverd." Terwijl ik de verbinding verbreek hoor ik hoe mijn zoon wanhopig "mama alsjeblieft" roept.

Mijn hoofd en hart strijden om voorrang. Het liefst spring ik in de auto en haal hem op. Ik doe het niet. Ik laat hem in totale paniek en ontreddering alleen. Op slag heb ik een enorm hekel aan mijzelf. 

Wazig zoek ik het nummer van de kinderafdeling op het internet. Een te wakkere stem meld zich. Ik vertel, hij luistert. "Ik loop even binnen”, verzekert hij mij. 

Een kwartier later belt ons kind. Hij is rustiger. Ik zeg dat hij lekker moet gaan slapen. "Jij ook, mam", zegt hij slaperig en bekaf van de emoties. Klaarwakker beloof ik het hem.