Zijn keepersoutfit was veel te groot. Hij stond in het doel. Met zijn tong door het net. De ouders aan de kant stonden vertederd te kijken. Iedereen kende hem. Ach, hij is autistisch, kijk hem staan. Toen hij ouder werd, vonden ze het niet schattig meer. Ze vonden het gênant. Sterker nog: onze zoon moest maar van voetbal af want zeg nou zelf, een jongen van 9 die enkel over de witte lijnen loopt? Die vriendelijk terugzwaait, als ze hem roepen dat hij op moet letten? Dat is geen aanwinst voor een team.
Hij begreep het niet. Nog zie ik de tranen uit zijn prachtige blauwe ogen druppen. Maar ik ben toch lief? Hij vond zijn voetbalsokken zo mooi. Hij vond de ranja in de rust zo lekker. Na veel praten en troosten begreep hij het. Mijn held
Laura Batstra vraagt zich af wie de echte helden helden zijn.
Nou, mevrouw Batstra, dat zijn de kinderen. De kinderen met een ernstig psychiatrisch ziektebeeld.
De kinderen die ondanks liefdevolle ouders en een stabiele gezinssituatie ziek worden. Die zich van het leven willen beroven omdat ze een echte depressie te pakken hebben. Of die meisjes met Anorexia Nervosa die zichzelf willen weggummen
uit het leven. Dat zijn de kinderen met schizofrenie die lijden onder ernstige psychoses.
Zij, mevrouw Batstra, zijn de waarachtige helden..
In uw omschrijving herken ik de kinderpsychiater die mijn zoon behandelt helemaal niet. Sterker nog: de kinderpsychiater die tot nu toe zijn leven redde, offerde in een recente crisis gewoon zijn vrije avond op. Want onze zoon, inmiddels 16, is inmiddels depressief en wil zich van het leven beroven.
Ja, hij krijgt pillen. Voor het eerst in zijn carrière als mens. Ze helpen hem in leven te blijven. Ze geven hem weer bestaansrecht. De stem in zijn hoofd die hem verteld dat hij waardeloos is word tot zwijgen gebracht. Die pillen zijn voor onze zoon een zegen
Evenmin herken ik mijzelf in uw schets van de protesterende ouder die als een dom blondje achter de initiators van de petitie aan loopt. Gelukkig kan ik zelf denken, en dat doe ik dan ook graag. Wat mij al denkend brengt bij uw vraag of kinderpsychiaters het principe van First do no harm massaal negeren om hun bankrekeningen te spekken en hun baan veilig te stellen?
Ik geloof daar niets van.
Verdrietig vind ik het feit dat ik als simpele ouder op moet merken dat u vanuit dat
referentiekader een hele groep betrokken ouders wegzet als dom, angstig en als pionnen van de op geld beluste kinderpsychiaters.
Nu krijgt mijn zoon nog gewaarborgde zorg. Zorg die hij hard nodig heeft. Ik gun het alle andere kinderen in zijn omstandigheden na 2015 óók.
Gebleken is dat voetbal niet helpt in het geval van ernstige psychiatrische aandoeningen (Zoals de voorzitter van de Vereniging van Nederlandse Gemeenten, Annemarie Jorritsma, deze week nog beweerde). Het geneest of voorkomt geestesziekten als anorexia, autisme, schizofrenie of een depressie niet.
Voor de mensen die de echte helden willen ondersteunen doe ik een vurige oproep. Teken de petitie http://www.petitiejeugdggz..nl
Mijn zoontje van 9 zei wel vaker dat hij dood wilde in een paniekbui, maar afgelopen maandag heeft hij het echt geuit bij de psycholoog van de deeltijdbehandeling waar hij zit. Hij heeft adhd en autisme. De volgende dag vertelde hij ons met horten en stoten - want hij wilde ons niet kwetsen - dat hij ook niet meer thuis wil wonen. Ik denk dat het ook komt omdat hij eindelijk leert praten en geen stoelen meer door de kamer heen gooit. Maar van de andere kant is het ook moelijk, zijn broer heeft asperger en zijn vader pdd-nos. En zijn moeder is altijd moe van het regelen en afstemmen op iedereen. Er is veel ruzie. We hebben wel altijd hulp gezocht/gehad (van instellingen, familie en vrienden waren heel gauw weg), maar autisme gaat niet over. En scheiden... ik ben altijd bang dat mijn man dat niet trekt, en dat ik hem alsnog heel erg moet ondersteunen in zijn eigen huis omdat de kinderen anders niet bij hem kunnen zijn. Nog meer taken erbij. Ik voel me nou zo rot en schuldig en dom. En van de andere kant denk ik: Ik wilde alles bij elkaar houden omdat ik dacht dat dat het beste was en nou is het nog helemaal mis. Had ik de boel maar eerder uit elkaar laten vallen, dan was ik zelf misschien wat gelukkiger en rustiger geweest.
BeantwoordenVerwijderen